مطلوب نهایی از دیدگاه قرآن همان چیزی است که به طور فطری برای انسان مطلوب است و ازآن به سعادت، فلاح، فوز و امثال آن تعبیر می­شود و چون مطلو بیت آن ذاتی است، چون وچرا بردار نیست و نمی توان آن را به چیز دیگری تعلیل و در پرتو مطلوبیت هدف دیگری توجیه نمود. كارگرى كه كار مى‌كند، مى‌توان از او پرسيد چرا كار مى‌كنى؟ و او در پاسخ خواهد گفت: براى گرفتن پول. يا پرسيد: چرا پول مى‌گيرى؟ فى المثل خواهد گفت: براى اينكه غذا بخرم؛ يا اينكه چرا غذا مى‌خرى؟ براى اينكه بخورم؛ سير شوم و لذّت ببرم. ولى، ديگر در اينجا نمى‌توان از وى پرسيد كه چرا مى‌خواهد لذّت ببرد؟ زيرا لذّت خود بخود مطلوب انسان وخواسته اوست و انسان با علم حضورى و شهودى، اين حقيقت را درك مى‌كند.

مى‌توان گفت: سعادتمند در اين جهان كسى است كه لذّتهاى وى از نظر كيفيت يا كميّت نسبت به درد و رنجهايش برترى و فزونى دارد و در آن، دو ويژگى لحاظ مى‌شود: 1ـ از جهت كيفى، برترى 2ـ از جهت كمى، دوام.

لذت چيست؟ و عالى ترين لذت انسان كدام است؟
لذت، حالتى است ادراكى كه هنگام به دست آوردن چیزی دلخواه، در انسان به وجود می آید.

مراتب مختلف لذت، بستگى به شدت و ضعف نيروى ادراك يا مطلوب­بودن آن ادراک برای انسان يا توجه انسان دارد؛ يعنى ممكن است لذت كسى از خوردن غذايى لذيذ، بيش از لذت شخص ديگرى باشد، از آن جهت كه حس ذائقه­ اش قوى­تر و سالم­تر است. يا لذت يك نفر از خوردن غذايى بيش از غذاى ديگر باشد؛ براى اين­كه غذاى اول، براى او مطلوب­تر است.

لذتى كه انسان مى‌برد، يا از وجود خويش است و يا از كمال خويش و يا از موجوداتى كه نيازمند به آن‌ها است و به گونه‌اى با آن‌ها ارتباط وجودى دارد. پس اگر بتواند وجود خود را وابسته ببيند به موجودى كه همه ارتباطات و تعلقات به او منتهى مى‌شود و ارتباط با او انسان را از هر وابستگىِ ديگرى بی­ نیاز مى‌کند، به عالى ­ترين لذت‌­ها می­ رسد. [1]

«قرب الى اللّه»، كمال نهايى انسان
آنچه از تعاليم انبيا بر­مى‌آيد اين است كه تكامل انسان در «قرب به خدا» است. حتى مشركان و بت­ پرستان در پى قرب به خدا بودند: «ما نَعْبُدُهُمْ إِلاّ لِيُقَرِّبُونا إِلَى اللّهِ زُلْفى»[2] « ما آنها [بت­ها] را جز براى آن‌­كه ما را هرچه بيشتر به خدا نزديك گردانند، نمى‌پرستيم.».

 اين سخن، نشان از فراگير بودن اين مفهوم، بين مؤمن و مشرك دارد. بت­ پرست هم طالب «قرب» است، اما مسير را اشتباهى انتخاب كرده است.

حقيقت «قرب الى الله»
مرحوم كلينى در اصول كافى، روایتی را از امام صادق(عليه السلام) نقل مى‌كند؛ خداى متعال مى‌فرمايد:«هر كس به يكى از دوستان من بى­حرمتى كند به من اعلان جنگ كرده است؛ و نزديك نشد بنده‌اى به من به چيزى كه محبوب‌تر از انجام اَعمالى باشد كه بر او واجب كرده­ ام؛ و او با انجام مستحبات تا آن­جا نزد من مقرب مى‌شود كه او را دوست مى‌دارم. پس وقتى او را دوست داشتم گوش او مى‌شوم كه با آن مى‌شنود، و چشم او مى‌شوم كه با آن مى‌بيند، و زبان او مى‌شوم كه با آن سخن مى‌گويد، و دست او مى‌شوم كه با آن كار انجام مى‌دهد. اگر مرا بخواند او را اجابت مى‌كنم؛ و اگر از من چيزى بخواهد به او عطا مى‌كنم.»

اين تعبيرها كنايه از شدت نزديكى خدا به بنده است. اين بنده به مقامى رسيده كه گويى خداوند در همه­ جا و همه حال كنار او و همراه او است. چنين كسى در هر آن، مورد عنايت خاص خدا قرار دارد و خداوند در تك­تك افعالش عنايت ويژه دارد. براى افراد معمولى عنايات خاص خدا بسيار محدود است، اما چنين بنده‌اى پيوسته مشمول لطف و عنايت مخصوص خداوند است.

شايد هم مراد این باشد كه بنده به مقامى رسيده كه حقيقتاً مى‌بيند هر تأثير و تأثرى و هر حركت و سكونى به اراده خداى متعال است. چنين كسى هنگامى كه سخن مى‌گويد، مى‌بيند كه او نيست كه حرف مى‌زند بلكه خدا است كه اين امر وجودى را ايجاد مى‌كند. وقتى نگاه مى‌كند، با همه وجود مى‌يابد كه در حصول اين فعل خدا حضور دارد. [3]

[1]- محمد تقی، مصباح یزدی، خودشناسی برای خودسازی، قم، انتشارات مؤسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی ،1382 ،ص39-42.
[2]- سوره زمر، آیه 3.
[3]- محمد تقی، مصباح یزدی، به سوی او، قم، انتشارات مؤسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی،1383، ص51-55.

#سعادت_انسان

1. ابتدا همه ی ظروف نشسته را در کنار هم جمع می کنیم، یکی از کارهای متداول در جمع کردن سفره غذا این است که ظروف نشسته روی هم قرار داده می شود که به این ترتیب قسمت زیرین ظروف که آلوده نیست هم کثیف خواهد شد، بنابراین بهتر است ظروف نشسته روی هم چیده نشود.

2. استفاده از دستکش و پیشبند برای محافظت از دستها و لباس توصیه می شود.

3.بهتر از حداقل یک سوم حجم مایع ظرفشویی خود را خالی کرده و با سرکه مخلوط کنیم.

4.جداسازی باقی مانده ی غذا و خوراکی از ظروف.

5.مقداری آب گرم روی ظروف میریزیم.

6.در یک سمت سینک ظرفشویی، تشتی قرار می دهیم و تا نیمه از آب پر می کنیم و سپس ظروف را کفی می کنیم، دقت شود که اگر ظرفی چرب نیست و یا قسمت زیرین ظروف که آلودگی ندارد نیازی به کف مالی ندارند، بنابراین برای حفظ محیط زیست تا آنجا که می شود از ورود کف و مواد شوینده به فاضلاب جلوگیری کنیم.(حواسمان باشد که در روز قیامت باید پاسخگوی زمین و آسیب هایی به آن رسانده ایم نیز باشیم).

7.با استفاده از آب داخل تشت کف های روی ظرف را از روی آن خارج کرده و دست می کشیم و سپس ظرف را داخل تشت قرار می دهیم.

8. شیر آب را با فشار کم باز کرده و به همراه یک اسکاچ تمیز ظروف را آبکشی می کنیم.(استفاده از اسکاچ، سپس می شود که از باقی ماندن شوینده روی ظروف جلوگیری شود.

9.بعد از پایان ظرفشویی از آب داخل تشت برای شستن کل سینک استفاده می شود.

*اگر در انتهای کار آبی داخل تشت بماند برای شستن اولیه میوه و یا سیب زمینی و …می توان از آن استفاده کرد.

*اگر بنا به علتی آب داخل تشت آلوده شد می توان آن را به داخل سطلی منتقل کرد و به جای استفاده از سینک دستشویی به هنگام نیاز، از آب داخل سطل استفاده کرد.

این شیوه ظرف شستن شاید، وقت بیشتری از ما بگیرد ولی هم اسراف را به حداقل می رساند و هم حق محیط زیست رعایت می شود و از همه مهم تر عبادت خداوند به حساب می آید، بله! می توان به ظرف شستن هم به چشم یک عبادت نگاه کرد و سعی کرد که رضایت خداوند را به دست آورد.

#طلبه_اسراف_ نمی کند

#چگونه_در_مصرف_آب_صرفه جویی_کنیم

 #صرفه جویی

#تولیدی

طولانی ترین عمر در میان جان مربوط به شیطان است، چرا که او هزاران سال قبل از خلقت آدم ابو البشر آفریده شده است، امیرالمومنین، علی (ع) در خطبه قاصعه می فرماید:«قَدْ عَبَدَ اللَّهَ سِتَّةَ آلَافِ سَنَةٍ لَا یُدْرَى أَ مِنْ سِنِی الدُّنْیَا أَمْ مِنْ سِنِی الْآخِرَةِ»؛[1]«ابلیس، خداوند را شش هزار سال عبادت نمود، که معلوم نیست از سالهای دنیا است یا از سال های آخرت» و از طرفی در قرآن کریم آمده است: «وَإِنَّ يَوْماً عِندَ رَبِّكَ كَأَلْفِ سَنَةٍ مِّمَّا تَعُدُّونَ»[2] ؛« به ­درستی روزی که نزد پروردگار توست، چون هزار سال از سالهایی است که شما می شمارید».

بنابراین شیطان، حداقل شش هزار سال (دنیایی یا آخرتی)، قبل از حضرت آدم (علیه السلام) آفریده شد و تا روز قیامت هم زنده خواهد بود؛ البته در بعضی از کتب روائی ما وارد شده که پایان عمر شیطان تا زمان ظهور حضرت مهدی موعود (عج الله تعالی فرجه الشریف) خواهد بود که حضرت امام مهدی (عج الله تعالی فرجه الشریف) پس از ظهور خود، آن ملعون را احضار می ­کند و با شمشیر گردنش را می­ زند و به عمر ننگین او پایان می­ دهد[3]

[1]- نهج البلاغه، خطبه 192.
[2]- سوره حج، آیه 47.
[3]- فرشته، مهری، شیطان مأمور گمراهی، قم، چاف، 1386ش، ص35.

آیا شیطان راه برگشت و توبه دارد؟
از چند جهت می توان گفت، برای شیطان راه توبه و برگشت وجود ندارد:

1.قرآن مجید اعمالی را قابل توبه می داند که از روی نادانی انجام گیرد:

«اِنَّما التَّوبَهُ عَلَی اللهِ لِلَّذِینَ یَعمَلُونَ السُّوءَ بِجِهالَهٍ»؛[1]«پذیرش توبه بر خدا است نسبت به کسانی که از روی جهالت کار زشت انجام می دهند».

منظور از جهالت، ندانستن نیست، بلکه عمل زشتی است که نه از روی طغیانگری و عناد، بلکه از روی هوی و هوس انجام شده باشد. در روایتی از امام صادق (علیه السلام) نقل شده که «مقصود از جهالت، گناهی است که بنده­ی خدا آن را انجام می­دهد، گر چه از حکم آن آگاه می ­باشد».

بر این اساس شیطان که از روی طغیان و تمرد، نافرمانی خدا را کرد، راه توبه را روی خود بسته است.

2.یکی از شرایط توبه، جبران گذشته و اصلاح آن است و این امر برای شیطان قابل اجرا نیست، زیرا گناه او علاوه بر نافرمانی خدا، گمراهی بسیاری از مردم است. کسی که دیگران را گمراه کرد، اگر بخواهد توبه کند و توبه اش پذیرفته شود، باید همه آن­ها را هدایت نماید. چگونه شیطان می­تواند افرادی را که در طول قرن­ها به طرق مختلف گمراه کرده، هدایت کند؟![2]

[1]- سوره ی اعراف، آیه ی 30.
[2]- محمد، سبحانی نیا، توبه تولدی دوباره، قم، عصر جوان، 1384، ص 124-122 .