و بالاترین مراتب اخلاص آن است که در عمل، قصد عِوَضى (پاداش) اصلاً نداشته باشد؛ نه در دنیا و نه در آخرت. و صاحب آن، همیشه چشم از اجر در دو عالم پوشیده، و نظر او به محض رضاى حق سبحانه‌وتعالى مقصور (منحصر) است و به‌جز او، مقصودى و مطلوبى ندارد؛ و این مرتبه، اخلاص صدّیقین است. و نمى‏رسد به آن، مگر کسانى که مستغرق لُجّه بَحر (غوطه‌ور شده در میانۀ دریای) عظمت الهى گشته، واله (شیفته) و حیران محبّت او باشند، و ایشان را التفاتى نه به دنیا و نه به آخرت باشد.
گداى کوى تو از هشت‌خُلد مستغنى‌ست / اسیر قید تو از هر دو عالم آزادست‏

(معراج‌السعادة، ص6٢٩)