دم غروب بود، عجب سوز سرمایی می آمد، کنار بانک ملی منتظر خواهرم بودم تا باهم به خانه مان برگردیم.

همین طور منتظر بودم و به رفت و آمد مردم نگاه می کردم و البته دقیقه ای چند بار به ساعتم!خانمی که به تیر چراغ برق تکیه داده بود نظرم را جلب کرد ، تقریبا روبه روی من ایستاده بود و با گوشی همراهش صحبت می کرد، هر چه می گذشت چهره اش غمگین تر می شد تا اینکه با ناامیدی گوشی را قطع کرد، بعد چند دقیقه دوباره گوشی به دست شد و مشغول صحبت و چهره اش غمگین تر از دفعه ی پیش…

مرد تقریبا مسنی از مغازه ی کنار بانک بیرون آمد و به آرامی از کنار آن خانم رد شد و جلوتر ایستاد بعد دوباره برگشت به سمت مغازه و کنار بانک ایستاد، انگار او هم منتظر بود! صحبت آن خانم تمام شد.گوشی را قطع کرد. به ساعتم نگاه کردم کم کم داشتم نگران خواهرم میشدم، با او تماس گرفتم و گفت که نزدیک است. گوشی را که قطع کردم ، دوباره نگاهم به آن خانم افتاد که باز هم گوشی به دست بود، این بار با چشمانی پر اشک…

دیگر نمی توانستم جلوی خودم را بگیرم، به آرامی به سمت آن خانم رفتم ولی همچنان نمیدانستم که چه کار کنم. ناگهان دیدم که همان مرد مسن نزدیک این خانم شد و گفت: دخترم چیزی شده؟چرا ناراحتی؟ ناخودآگاه جهتم را برگرداندم و با گوشی ور رفتم.

آن خانم جواب داد: دایی! حقیقتش ما 2 تا خواهر و 1 برادر هستیم و اهل روستای علی آباد و هیچ کدام وضع زندگی خوبی نداریم. برادرم عیال وار است و کارگر و از پس مخارج زندگی خودش هم بر نمی آید، مادری دارم که پیش ما زندگی می کند، چند وقتی است که مریض شده و با خواهرم او را به دکتر بردیم، دکتر آزمایش نوشته و هزینه ی آن 145000 تومن میشود…من و خواهرم فعلا این مقدار پول نداریم و هر چه به برادرم زنگ می زنم که او پول را بدهد، فایده ندارد، می گوید ندارم، فعلا صبر کنید یک مسکنی چیزی بگیرید تا جور کنم! 

سرم را چرخاندم دیدم صورتش خیس است…آن مرد گفت : چند لحظه همین جا باش. به سمت عابر بانک رفت و چند کارت بانکی از داخل کیف پولش بیرون آورد و بعد مدتی برگشت و به آن خانم گفت: بیا دخترم، این رو بگیر انشاالله مادرت زود خوب بشه. آن خانم با تعجب گفت: 500 تومن!!!! ولی شما که ما را نمی شناسید؟!! و آن مرد پاسخ داد : چه فرقی می کند، برو دخترم.آن خانم کلی تشکر کرد و با اصرار آدرس منزل آن آقا را گرفت تا پول را پس بدهد که اتفاقاً ایشان هم برای یکی از روستاهای اطراف بود.

خلاصه آن خانم با خوشحالی رفت و من مانده بودم حیران، که چه راحت و به سرعت برخی می بخشند، کاش مسئولین هم اندکی از درد و رنج و فشار وارد بر مردم را درک کنند، هر چند مسئولی که مرفه باشد ….!!!

(این اتفاق روز شنبه 97/7/21، در یکی از شهرهای شمالی اتفاق افتاد که بنده به صورت داستان با کمی دخل و تصرف برای شما نقل کردم).

#به_قلم_خودم

#داستان_کوتاه

یکایک سر شکست آن روز اما عهد و پیمان نه
غم دین بود در اندیشه ی مردم، غم نان نه

شبی ظلمانی و تاریک حاکم بود بر تهران
به لطف حضرت خورشید اما بر خراسان نه

کبوترهای گوهرشاد بودیم و صدای تیر
پریشان کرد جمع یکدل ما را ، پشیمان نه

سراسر، صحن از فوج کبوترها چنان پر شد
که چندین بار خالی شد خشاب آن روز و میدان نه

یکی فریاد می زد شرمتان باد آی دژخیمان!
به سمت ما بیاندازید تیر، اما به ایوان نه

یکی فریاد سر می داد بر پیکر سری دارم
که آن را می سپارم دست تیغ و بر گریبان نه

برای او که کشتن را صلاح خویش می داند
تفاوت می کند آیا جوان یا پیر؟ چندان نه

دیانت بر سیاست چیره شد، آری جهان فهمید
رضاجان است شاه مردم ایران، رضاخان نه!

کلاه پهلوی هم کم کم افتاد از سر مردم
نرفت اما سر آن ها کلاه زورگویان، نه!

گذشت آن روزها، امروز اما بر همان عهدیم
نخواهد شد ولی اینبار جمع ما پریشان، نه!

به جمهوری اسلامی ایران گفته ایم “آری”
به هرچه غیر جمهوری اسلامی ایران: “نه”

کجا دیدی که یک مظلوم تا این حد قوی باشد
اگرچه قدرت ما می شود تحریم، کتمان نه

دفاع از حرم یعنی قرار جنگ اگر باشد
زمین کارزار ما تلاویو است، تهران نه!

محمدحسین ملکیان

http://www.rajanews.com/news/289786/%D8%B4%D8%B9%D8%B1%DB%8C-%DA%A9%D9%87-%D8%A7%D8%B4%DA%A9-%D8%B1%D9%87%D8%A8%D8%B1-%D8%A7%D9%86%D9%82%D9%84%D8%A7%D8%A8-%D8%B1%D8%A7-%D8%AF%D8%B1%D8%A2%D9%88%D8%B1%D8%AF-%D8%B1%D8%B6%D8%A7-%D8%AC%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D8%B3%D8%AA-%D8%B4%D8%A7%D9%87-%D9%85%D8%B1%D8%AF%D9%85-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86%D8%9B-%D8%B1%D8%B6%D8%A7%E2%80%8C%D8%AE%D8%A7%D9%86-%D9%86%D9%87

مفضل در مقدمه‏ رساله میگوید: «روزى به هنگام غروب در مسجد پیامبر(ص) نشسته بودم، و در عظمت  پیامبر و آنچه خداوند از شرف و فضیلت و …، به آن حضرت عطا كرده می ‏اندیشیدم. ناگاه ‏«ابن ابى العوجاء» كه یكى از لامذهبان آن زمان بود وارد شد، و در جائى كه‏ من سخن او را میشنیدم،نشست. 

پس از او یکی از دوستانش نیز رسید و نزدیك او نشست،آن دو درباره ی پیامبر(ص) مطالبى بیان داشتند.

پس از این گفتگو سخن از آفریدگار جهان به میان آوردند، و حرف را بدانجا رساندند كه جهان را خالقى و مدبرى نیست، بلکه همه چیز خودبخود از طبیعت پدید آمده است و پیوسته چنین بوده و چنین خواهد بود!

چون این سخنان واهى را از آن دور مانده از رحمت ‏حق شنیدم، از شدت خشم نتوانستم خود دارى کنم و گفتم: اى دشمن خدا، ملحد شدى و پروردگارى كه ترا به نیکوترین تركیب آفریده و ترا از حالات گوناگونى گذرانده تا به این حد رسانده است انكار كردى!اگر در خود اندیشه كنى و به درک ‏خود رجوع نمائى، دلایل پروردگار را در وجود خود خواهی یافت و خواهی دید که شواهد وجود خدا و قدرت او و نشان علم و حکمتش در تو آشکار است.

ابن ابى العوجاء گفت:«اى مرد! اگر تو از متكلمانى (كسانی كه از بحث عقاید آگاهى داشتند و در بحث و جدل ورزیده بودند) با تو به روش آنان سخن بگویم، و اگر ما را محکوم کردی ما از تو پیروى می كنیم، و اگر از آنان نیستى سخن گفتن با تو سودى ندارد و اگر از یاران جعفر بن محمد صادق هستى، او خود چنین با ما سخن نمی گوید، او از سخنان ما بیش از آنچه تو شنیدى بارها شنیده ولی دشنام نداده است  ودر پاسخ ما از حد و ادب بیرون نرفته است، او آرام و بردبار و خردمند و متین است، و هرگز خشم و سفاهت ‏بر او چیره نمى‏شود، سخنان و دلایل ما را می شنود آنچه در خاطر داریم بر زبان می آوریم و گمان می كنیم بر او پیروز شده ‏ایم، آنگاه با كمترین سخن دلایل ما را باطل مى کند و با كوتاهترین كلام حجت را بر ما تمام می ‏كند چنان كه نمی توانیم  پاسخ دهیم . اینك تو اگر از پیروان او هستی چنان كه شایسته‏ اوست‏ با ما سخن بگو.»

من اندوهناك از مسجد بیرون آمدم و در حالی که در باب ابتلای اسلام و مسلمانان به کفر این ملحدان و شبهات آنان در انکار آفریدگار فكر می كردم، پس به حضور ‏سرورم امام صادق (علیه السلام) رسیدم ، امام چون مرا افسرده و اندوهگین دید، پرسید: ترا چه شده است؟

من سخنان آن دهریان را به عرض رساندم، فرمود:

«براى تو از حكمت آفریدگار در آفرینش جهان و حیوانات و درندگان و حشرات و مرغان و هر جاندارى از انسان و چهارپایان و گیاهان و درختان میوه ‏دار و بى میوه و گیاهان خوردنى و غیر خوردنى بیان خواهم كرد چنانكه عبرت گیرندگان از آن عبرت گیرند و بر معرفت مؤمنان افزوده شود، و ملحدان و كافران در آن حیران بمانند، بامداد فردا نیز نزد ما بیا.»

به دنبال این بیان امام، مفضل چهار روز پیاپی به محضر امام رسید.

«توحید مفضل‏» بارها به صورت مستقل چاپ و توسط مرحوم علامه مجلسی و برخی دیگر از دانشمندان معاصر به فارسی ترجمه شده است.1

«سید بن طاوس‏» در«كشف المحجه‏» به فرزند خود توصیه مى‏كند كه این رساله را مطالعه نماید، و در جاى دیگر نیز می فرماید: كسى كه به سفر می رود از كتابهایى كه باید همراه داشته باشد یكى توحید مفضل است.2

1- سیره پیشوایان، مهدی پیشوایی،قم، موسسه امام صادق (علیه السلام)، 1389.

2- article.tebyan.net/21033/رساله-توحید-مفضل

قلبی شکسته با دل تو هم سخن شده/ انگار قسمت تو فقط سوختن شده در باغ قلبها، علف هرز پر شد و / چیزی به نام حجب و حیا ریشه کن شده آسوده چشم به چشم همه حرف می زنند / این چشم بس دریده شده، چون دهن شده اوج حجاب دوره من چادر من است / کامل شده اگر که کسی مثل من شده من تن نمی دهم به شکست دل شما / حالا که جنگ چادر و تن، تن به تن شده… یعنی که زن به هر چه شود امتحان شود/ وقتی شروع ذکر تو یا ممتحن شده الگوی پاکی و شرف و سنبل حیا / شرمنده که ولادت تو روز زن شده…. زهرا سادات موسوی(طلبه پایه دوم)