حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ وَهْبَانَ الْبَصْرِيُّ قَالَ حَدَّثَنِي دَاوُدُ بْنُ الْهَيْثَمِ بْنِ إِسْحَاقَ النَّحْوِيُّ قَالَ حَدَّثَنِي جَدِّي إِسْحَاقُ بْنُ الْبُهْلُولِ بْنِ حَسَّانَ قَالَ حَدَّثَنِي طَلْحَةُ بْنُ زَيْدٍ الرَّقِّيُّ عَنِ الزُّبَيْرِ بْنِ عَطَا عَنْ عُمَيْرِ بْنِ هَانِي العيسي [الْعَبْسِيِ‏] عَنْ جُنَادَةَ بْنِ أَبِي أميد [أُمَيَّةَ] قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ ع فِي مَرَضِهِ الَّذِي تُوُفِّيَ فِيهِ وَ بَيْنَ يَدَيْهِ طَشْتٌ يُقْذَفُ فِيهِ الدَّمُ وَ يَخْرُجُ كَبِدُهُ قِطْعَةً قِطْعَةً مِنَ السَّمِّ الَّذِي أَسْقَاهُ مُعَاوِيَةُ (لَعَنَهُ اللَّهُ) فَقُلْتُ يَا مَوْلَايَ مَا لَكَ لَا تُعَالِجُ نَفْسَكَ فَقَالَ يَا عَبْدَ اللَّهِ بِمَا ذَا أُعَالِجُ الْمَوْتَ قُلْتُ‏ إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ‏ ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَيَّ وَ قَالَ وَ اللَّهِ إِنَّهُ لِعَهْدٌ عَهِدَهُ إِلَيْنَا رَسُولُ اللَّهِ ص أَنَّ هَذَا الْأَمْرَ يَمْلِكُهُ اثْنَا عَشَرَ إِمَاماً مِنْ وُلْدِ عَلِيٍّ ع وَ فَاطِمَةَ ع مَا مِنَّا إِلَّا مَسْمُومٌ أَوْ مَقْتُولٌ ثُمَّ رُفِعَتِ الطَّشْتُ وَ اتَّكَأَ ص فَقُلْتُ عِظْنِي يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ قَالَ نَعَمْ اسْتَعَدَّ لِسَفَرِكَ‏ وَ حَصِّلْ زَادَكَ قَبْلَ حُلُولِ أَجَلِكَ وَ اعْلَمْ أَنَّهُ تَطْلُبُ الدُّنْيَا وَ الْمَوْتُ يَطْلُبُكَ وَ لَا كمل [تَحْمِلْ هَمَ‏] يَوْمِكَ الَّذِي له باب [لَمْ يَأْتِ‏] عَلَى لومك [يَوْمِكَ‏] الَّذِي أَنْتَ فِيهِ وَ اعْلَمْ أَنَّكَ لَا تَكْسِبُ مِنَ الْمَالِ شَيْئاً فَوْقَ قُوتِكَ إِلَّا كُنْتَ فِيهِ خَازِناً لِغَيْرِكَ وَ اعْلَمْ أَنَّ فِي حَلَالِهَا حِسَاباً وَ حَرَامِهَا عِقَاباً وَ فِي الشُّبُهَاتِ عِتَابٌ فَأَنْزِلِ الدُّنْيَا بِمَنْزِلَةِ الْمَيْتَةِ خُذْ مِنْهَا مَا يَكْفِيكَ فَإِنْ كَانَ ذَلِكَ حَلَالًا كُنْتَ قَدْ زَهِدْتَ فِيهَا وَ إِنْ كَانَ حَرَاماً لَمْ تَكُنْ قَدْ أَخَذْتَ مِنَ الْمَيْتَةِ وَ إِنْ كَانَ الْعِتَابَ فَإِنَّ الْعِقَابَ يَسِيرٌ وَ اعْمَلْ لِدُنْيَاكَ‏ كَأَنَّكَ تَعِيشُ أَبَداً وَ اعْمَلْ لِآخِرَتِكَ كَأَنَّكَ تَمُوتُ غَداً وَ إِذَا أَرَدْتَ عِزّاً بِلَا عَشِيرَةٍ وَ هَيْبَةً بِلَا سُلْطَانٍ فَاخْرُجْ مِنْ ذُلِّ مَعْصِيَةِ اللَّهِ إِلَى عِزِّ طَاعَةِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ إِذَا نَازَعَتْكَ إِلَى صُحْبَةِ الرِّجَالِ حَاجَةٌ فَاصْحَبْ مَنْ إِذَا صَحِبْتَهُ زَانَكَ وَ إِذَا خَدَمْتَهُ صَانَكَ وَ إِذَا أَرَدْتَ مِنْهُ مَعُونَةً فاتك [أَعَانَكَ‏] وَ إِنْ قُلْتَ صَدَّقَ قَوْلَكَ وَ إِنْ صُلْتَ شَدَّ صَوْلَكَ وَ إِنْ مَدَدْتَ يَدَكَ بِفَضْلٍ جَدَّهَا [مَدَّهَا] وَ إِنْ بَدَتْ مِنْكَ ثُلْمَةٌ سَدَّهَا وَ إِنْ رَأَى مِنْكَ حَسَنَةً عَدَّهَا وَ إِنْ سَأَلْتَهُ أَعْطَاكَ وَ إِنْ سَكَتَّ عَنْهُ ابْتَدَأَكَ وَ إِنْ نَزَلَتْ بِكَ أَحَدُ الْمُلِمَّاتِ أسألك [وَاسَاكَ‏] مَنْ لَا يَأْتِيكَ مِنْهُ الْبَوَائِقُ وَ لَا يَخْتَلِفُ عَلَيْكَ مِنْهُ الطَّوَالِقُ وَ لَا يَخْذُلُكَ عِنْدَ الْحَقَائِقِ وَ إِنْ تَنَازَعْتُمَا مُنْفِساً آثَرَكَ قَالَ ثُمَّ انْقَطَعَ نَفَسُهُ وَ اصْفَرَّ لَوْنُهُ حَتَّى خشت [خَشِيتُ‏] عَلَيْهِ وَ دَخَلَ‏ الْحُسَيْنُ ص وَ الْأَسْوَدُ بْنُ أَبِي الْأَسْوَدِ فَانْكَبَّ عَلَيْهِ حَتَّى قَبَّلَ رَأْسَهُ وَ بَيْنَ عَيْنَيْهِ ثُمَّ قَعَدَ عِنْدَهُ وَ تَسَارَّا جَمِيعاً فَقَالَ أَبُو الْأَسْوَدِ إِنَّا لِلَّهِ إِنَّ الْحَسَنَ قَدْ نُعِيَتْ إِلَيْهِ نَفْسُهُ وَ قَدْ أَوْصَى إِلَى الْحُسَيْنِ ع وَ تُوُفِّيَ ص فِي يَوْمِ الْخَمِيسِ فِي آخِرِ صَفَرٍ سَنَةَ خَمْسِينَ مِنَ الْهِجْرَةِ وَ لَهُ سَبْعٌ وَ أَرْبَعُونَ سَنَةً.

جنادة بن ابی امیه می گوید: وارد شدم بر حسن بن على عليه السّلام در آن مرضى كه به آن ارتحال فرمود، و در پيش روى او طشتى بود كه در آن خون ريخته بود، و جگر حضرت در اثر زهرى كه معاوية بن أبى سفيان- خدايش‏ لعنت كند- به آن حضرت خورانده بود قطعه قطعه بيرون مى‏آمد، عرض كردم: اى مولاى من! چرا خود را معالجه نمى‏كنى؟

فرمود: اى ابا عبد اللَّه مرگ را به چه چيز علاج كنم. گفتم: انّا للَّه و انّا اليه راجعون سپس حضرت به جانب من توجه كرده فرمود: به خدا سوگند اين پيمانى است كه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله با من فرموده كه اين امر (امامت) را دوازده نفر پيشوا و امام از فرزندان على و فاطمه مالك شوند، و هيچ يك از ما نيست جز اين كه يا به زهر و يا به شمشير كشته شود (و به مرگ عادى از دنيا نخواهيم رفت) سپس طشت را از نزد حضرت برداشتم و حضرت تكيه فرمود.

 جناده‏ گويد: به وى عرض كردم: اى فرزند رسول خدا مرا موعظه فرما. فرمود: آرى، مهياى مسافرت (آخرت) شو، و توشه‏ آن را پيش از رسيدن اجل فراهم نما، و بدان كه تو دنيا را طلب نمايى و مرگ تو را مى ‏طلبد، و اندوه و غصه روزى را كه نيامده در روزى كه در آن هستى به خود راه مده، و بدان كه در آنچه بيش از قوت خود مال فراهم كنى خزينه ‏دار ديگران خواهى بود؛ و بدان كه در حلال دنيا حساب و در حرام آن عقاب و در شبهه ناكهايش عتاب (و سرزنش) است.

پس دنيا را مانند مردارى قرار ده، و بگير از آن به مقدارى كه تو را بي نیاز كند. اگر حلال باشد در آن زهد ورزيده ‏اى، (و بيش از احتياج از اين مردار مصرف ننموده ‏اى)، و اگر حرام باشد از مردارى برگرفته‏ اى (و خوردن مردار در صورت ناچارى به مقدار ضرورت مباح است) و اگر مورد سرزنش و عتاب باشد (يعنى شبهه‏ ناك باشد، هموار كردن كمى) سرزنش آسان است. و براى دنياى خود چنان كار كن كه گويى هميشه زندگانى خواهى كرد. و براى آخرت طورى كار كن كه گويى فردا خواهى مرد؛

و هر گاه بخواهى بدون (داشتن فاميل زياد) و عشيره عزيز گردى، و بدون داشتن سلطنت (مانند سلاطين) مهابت و بزرگى داشته باشى، از ذلت نافرمانى حق تعالى بيرون آى و به سوى عزّت فرمانبرداريش وارد شو، و هر گاه نياز و احتياج تو را به گرفتن رفيقى وادار نمود، با كسى رفاقت كن كه گاه همراهيش تو را زينت دهد (يعنى كردار و رفتارش در موقع همراهى با تو نزد ديگران موجب آبروى تو گردد و مانند زينتى براى تو باشد) و هر گاه خدمت او كردى (آبروى) تو را حفظ كند و اگر از او كمك خواستى تو را كمك كند، هر گاه سخن گويى گفتارت را تصديق كند، و هر زمان بر دشمن حمله كنى تو را تقويت كند، و اگر دست كمك به سويش دراز كردى تو را مدد كند، و اگر در كارت شكستى پيدا شود برطرف كند، و هر گاه نيكى از تو بيند فراموش نكند، اگر دست مسألت به سويش دراز كنى از عطايش محرومت ننمايد، و اگر به زبان نياورى او در عطا پيشدستى كند، و هر گاه سختى‏ها و بلاها به او رو آورد مبتلاشدنش تو را بدحال كند، رفاقت كن با كسى كه از ناحيه او به تو گرفتارى و بلايى نرسد، و به واسطه او در روشها انحرافى پيدا نشود، و اگر گاه تقسيم (مال يا غير آن) ميان شما نزاعى درگير شد تو را بر خويش‏ مقدّم دارد.

جناده گويد: پس نفس حضرت به شماره افتاد و رنگ مباركش زرد شد به طورى كه بر آن حضرت ترسناك شدم، (در اين هنگام) حضرت امام حسين عليه السّلام و اسود بن أبى الاسود (يكى از اصحاب رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله) وارد شدند آن حضرت امام حسن را در برگرفت و سر مباركش و ميان دو ديدگانش را بوسيد و نزدش نشست، پس مقدارى آهسته با هم صحبت كردند، ابو الاسود گفت: إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ‏ امام حسن عليه السّلام خبر مرگ خود را به برادرش مى‏ دهد.

منبع: كفاية الأثر في النص على الأئمة الإثني عشر، خزاز قمی (از علمای بزرگ شیعه در قرن چهارم)- صفحه 226 تا 229

http://www.rajanews.com

دم غروب بود، عجب سوز سرمایی می آمد، کنار بانک ملی منتظر خواهرم بودم تا باهم به خانه مان برگردیم.

همین طور منتظر بودم و به رفت و آمد مردم نگاه می کردم و البته دقیقه ای چند بار به ساعتم!خانمی که به تیر چراغ برق تکیه داده بود نظرم را جلب کرد ، تقریبا روبه روی من ایستاده بود و با گوشی همراهش صحبت می کرد، هر چه می گذشت چهره اش غمگین تر می شد تا اینکه با ناامیدی گوشی را قطع کرد، بعد چند دقیقه دوباره گوشی به دست شد و مشغول صحبت و چهره اش غمگین تر از دفعه ی پیش…

مرد تقریبا مسنی از مغازه ی کنار بانک بیرون آمد و به آرامی از کنار آن خانم رد شد و جلوتر ایستاد بعد دوباره برگشت به سمت مغازه و کنار بانک ایستاد، انگار او هم منتظر بود! صحبت آن خانم تمام شد.گوشی را قطع کرد. به ساعتم نگاه کردم کم کم داشتم نگران خواهرم میشدم، با او تماس گرفتم و گفت که نزدیک است. گوشی را که قطع کردم ، دوباره نگاهم به آن خانم افتاد که باز هم گوشی به دست بود، این بار با چشمانی پر اشک…

دیگر نمی توانستم جلوی خودم را بگیرم، به آرامی به سمت آن خانم رفتم ولی همچنان نمیدانستم که چه کار کنم. ناگهان دیدم که همان مرد مسن نزدیک این خانم شد و گفت: دخترم چیزی شده؟چرا ناراحتی؟ ناخودآگاه جهتم را برگرداندم و با گوشی ور رفتم.

آن خانم جواب داد: دایی! حقیقتش ما 2 تا خواهر و 1 برادر هستیم و اهل روستای علی آباد و هیچ کدام وضع زندگی خوبی نداریم. برادرم عیال وار است و کارگر و از پس مخارج زندگی خودش هم بر نمی آید، مادری دارم که پیش ما زندگی می کند، چند وقتی است که مریض شده و با خواهرم او را به دکتر بردیم، دکتر آزمایش نوشته و هزینه ی آن 145000 تومن میشود…من و خواهرم فعلا این مقدار پول نداریم و هر چه به برادرم زنگ می زنم که او پول را بدهد، فایده ندارد، می گوید ندارم، فعلا صبر کنید یک مسکنی چیزی بگیرید تا جور کنم! 

سرم را چرخاندم دیدم صورتش خیس است…آن مرد گفت : چند لحظه همین جا باش. به سمت عابر بانک رفت و چند کارت بانکی از داخل کیف پولش بیرون آورد و بعد مدتی برگشت و به آن خانم گفت: بیا دخترم، این رو بگیر انشاالله مادرت زود خوب بشه. آن خانم با تعجب گفت: 500 تومن!!!! ولی شما که ما را نمی شناسید؟!! و آن مرد پاسخ داد : چه فرقی می کند، برو دخترم.آن خانم کلی تشکر کرد و با اصرار آدرس منزل آن آقا را گرفت تا پول را پس بدهد که اتفاقاً ایشان هم برای یکی از روستاهای اطراف بود.

خلاصه آن خانم با خوشحالی رفت و من مانده بودم حیران، که چه راحت و به سرعت برخی می بخشند، کاش مسئولین هم اندکی از درد و رنج و فشار وارد بر مردم را درک کنند، هر چند مسئولی که مرفه باشد ….!!!

(این اتفاق روز شنبه 97/7/21، در یکی از شهرهای شمالی اتفاق افتاد که بنده به صورت داستان با کمی دخل و تصرف برای شما نقل کردم).

#به_قلم_خودم

#داستان_کوتاه

سلام بر دوستان طلبه عزیزم. باز آمد بوی ماه مدرسه!ماه مهر است و شروعی دوباره! 

و بنده این شروع دوباره رو به همه ی عزیزانم تبریک عرض می کنم، واقعا که زندگی بدون مطالعه و تحصیل علم معنایی ندارد! از اول مهر مثل همه ی طلبه مثبت ها! رفتیم سر کلاس و از محضر اساتید بزرگوار استفاده کردیم. 

در این بین توصیه ی یکی از اساتیدمون خیلی به نظرم مهم بود و تصمیم گرفتم این توصیه رو برای شما هم بنویسم. سر کلاس قواعد فقهیه، حجه الاسلام والمسلمین نجم، در ابتدا با تبریک سال تحصیلی97 و بیان حدیثی راجع به فقر و غنا به ما توصیه کردند که:

“به شما طلاب عزیز سفارش می کنم که از این 3 سال حضور خود در حوزه نهایت استفاده را بکنید و در  یک زمینه به صورت ویژه کار کنید و اینطور نباشد که سطح 4 را بگیرید و پزشک عمومی باقی بمانید و به خواندن صرف و نمرات خوب اکتفا نکنید، چه بسا طلاب ممتاز و با نمرات عالی که پس از اتمام درسشان در هیچ زمینه ای حرفی برای گفتن نداشتند، ببینید به چه چیزی علاقه مند هستید، در همان زمینه کار کنید،درست است که شما در رشته ی فقه و اصول درس میخوانید ولی ممکن است علاقه به تفسیر داشته باشید، اشکال ندارد در همان زمینه ی خاص در تمام طول تحصیلتان کار ویژه کنید، یا در احکام در اخلاق در نهج البلاغه در اقتصاد و یا هر زمینه ی دیگری. اگر خودتان کار نکنید با این دروس متداول حوزه نمیتوانید ویژه شوید و هر چه هم درس بخوانید پزشک عمومی باقی می مانید!”

امیدوارم که همه ی ما به این توصیه توجه کنیم و با توجه به نیاز شدید جامعه به طلاب متخصص، از این امکاناتی که در اختیار ما قرار گرفته نهایت استفاده رو بکنیم.

التماس دعا

#به_قلم_خودم

عَنْ عَبْدِ اَللَّهِ بْنِ اَلْعَبَّاسِ قَالَ : أُهْدِيَ إِلَى اَلرَّسُولِ بَغْلَةٌ أَهْدَاهَا كِسْرَى لَهُ أَوْ قَيْصَرُ فَرَكِبَهَا اَلنَّبِيُّ فَأَخَذَ مِنْ شَعْرِهَا وَ أَرْدَفَنِي خَلْفَهُ ثُمَّ قَالَ يَا غُلاَمُ اِحْفَظِ اَللَّهَ يَحْفَظْكَ اِحْفَظِ اَللَّهَ تَجِدْهُ أَمَامَكَ تَعَرَّفْ إِلَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِي اَلرَّخَاءِ يَعْرِفْكَ فِي اَلشِّدَّةِ إِذَا سَأَلْتَ فَاسْأَلِ اَللَّهَ وَ إِذَا اِسْتَعَنْتَ فَاسْتَعِنْ بِاللَّهِ قَدْ مَضَى اَلْقَلَمُ بِمَا هُوَ كَائِنٌ فَلَوْ جَهَدَ اَلنَّاسُ أَنْ يَنْفَعُوكَ بِأَمْرٍ لَمْ يَكْتُبْهُ اَللَّهُ لَكَ لَمْ يَقْدِرُوا عَلَيْهِ  وَ لَوْ جَهَدُوا أَنْ يَضُرُّوكَ بِأَمْرٍ لَمْ يَكْتُبْهُ اَللَّهُ عَلَيْكَ لَمْ يَقْدِرُوا عَلَيْهِ فَإِنِ اِسْتَطَعْتَ أَنْ تَعْمَلَ بِالصَّبْرِ مَعَ اَلْيَقِينِ فَافْعَلْ فَإِنْ لَمْ تَسْتَطِعْ فَاصْبِرْ فَإِنَّ فِي اَلصَّبْرِ عَلَى مَا تَكْرَهُ خَيْراً كَثِيراً وَ اِعْلَمْ أَنَّ اَلنَّصْرَ مَعَ اَلصَّبْرِ وَ أَنَّ اَلْفَرَجَ مَعَ اَلْكَرْبِ وَ أَنَّ مَعَ اَلْعُسْرِ يُسْراً ‏ «إِنَّ مَعَ اَلْعُسْرِ يُسْراً»

و احمد بن اسحاق بن سعد، از عبد اللّٰه بن ميمون از امام صادق جعفر بن - محمّد، از پدرش عليهما السّلام روايت كرده است، كه فرمود: فضل بن عبّاس گفت: استرى برسول خدا صلّى اللّٰه عليه هديّه شد، كه آن را كسرى يا قيصر هديّه داده بود، پس پيمبر صلّى اللّٰه عليه و آله بر آن استر كه جلى از موى بر آن افكنده بودند سوار شد، و مرا در پشت سر خود برديف سوار كرد، سپس مرا فرمود: اى پسر جانب خدا را حفظ‍‌ كن تا خدا تو را حفظ‍‌ كند، و جانب خدا را حفظ‍‌ كن تا او را پيش روى خود بيابى، در حال گشايش و آسايش خود را بخدا معرّفى كن تا خدا در حال شدّت خود را بتو بنماياند، چون سؤال كنى از خدا سؤال كن، و چون يارى‌طلبى از خداوند عزّ و جلّ‌ يارى بجوى، زيرا قلم تقدير آنچه را كه بايد واقع شود امضاء كرده، پس اگر همگى مردم بكوشند تا در موردى كه خدا براى تو ننوشته باشد سودى بتو رسانند قادر بر آن نخواهند بود، پس اگر بتوانى كه در محدودۀ صبر و يقين كار كنى چنين كن، و اگر نتوانى پس صبر پيشه ساز، زيرا كه در صبر بر آنچه خوش نميدارى خيرى كثير است، و بدان كه پيروزى با صبر است، و فرج همراه با مشقّت است. و بيگمان از پس هر دشوارى آسانى هست، بيگمان با دشوارى آسانى خواهد بود.(1)

«تَعَرَّفْ إِلَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِي اَلرَّخَاءِ يَعْرِفْكَ فِي اَلشِّدَّة.»خود را معرفی کن و به هنگام آسایش و گشایش، به خدای متعال آشنا نما تا خدای متعال به هنگام شدت با تو آشنایی کند و تو را بشناسد.

این جور نباشد که به هنگام شدت و گرفتاری با خدا درددل کنیم و به خدا پناه ببریم، اما در وقت گشایش، راحتی و سلامت، خدا را فراموش کنیم.این گونه نباشد!

تَعَرَّفْ یعنی خود را با خدای متعال آشنا کن! به خدای متعال معرفی نما! با خداوند مرتبط باش تا به هنگام شدت هم خدای متعال تو را از یاد نبرد و مراعات کند.

إِذَا سَأَلْتَ فَاسْأَلِ اَللَّهَ وقتی بنا شد چیزی بطلبی ، از خدا بخواه! از غیر خدا مطالبه نکن، مگر به عنوان واسطه.این را نیز باز انسان از خدا می خواهد، منتها وسایطی در زندگی وجود دارد و انسان به این وسایط مراجعه می کند. مثل واسطه طبیب. وقتی به طبیب هم مراجعه می کنید، باید شفا را از خدا بخواهید!

 إِذَا سَأَلْتَ فَاسْأَلِ اَللَّهَ وَ إِذَا اِسْتَعَنْتَ فَاسْتَعِنْ بِاللَّهِ

از خدای متعال کمک بخواه چرا که« قَدْ مَضَى اَلْقَلَمُ بِمَا هُوَ كَائِنٌ».تقدیرات الهی تمام سرنوشت من و شما را مقدر فرموده و نتیجه این است که:«كَائِنٌ فَلَوْ جَهَدَ اَلنَّاسُ أَنْ يَنْفَعُوكَ بِأَمْرٍ لَمْ يَكْتُبْهُ اَللَّهُ عَلَيْكَ لَمْ يَقْدِرُوا عَلَيْهِ» اگر همه دنیا جمع بشوند و بخواهند خیری به تو برسانند که خدا آن خیر را برای تو مقدر نفرموده، نمیتوانند کاری انجام دهند. وَ لَوْ جَهَدُوا أَنْ يَضُرُّوكَ بِأَمْرٍ لَمْ يَكْتُبْهُ اَللَّهُ عَلَيْكَ لَمْ يَقْدِرُوا عَلَيْهِ.نقطه مقابلش هم همین گونه است!

اگر تیغ عالم بجنبد ز جای              نبرد رگی تا نخواهد خدای

تا اراده ی الهی نباشد، نمی شود! پس سروکار با خداست!از خدا بخواه!

 وَ بِیَدِکَ لا بِیَدِ غَیْرِکَ زِیَادَتِی وَ نَقْصِی وَ نَفْعِی وَ ضَرِّی 

این جوری ست! خدای متعال تقدیراتی را برای من و شما معین کرده که با دعا قابل تغییر است! پس تغییر را از خدای متعال بخواه و هدف این باشد که از خداوند بخواهیم و طلب کنیم.(2)

1.من لا يحضره الفقيه ، ج 4، ص 412. www.noorhadith.ir

2.طراوت بندگی: شرح احادیث اخلاقی، رهبر معظم انقلاب، احسان طریق الاسلامی، قم، ثقلین،1393،ص16-18.