استاد بزرگی همیشه از عابد بی معبود و ذاکر بی مذکور حرف می زدند!! یعنی کسی که تسبیح به دست دارد و در عین حال به همه چیز فکر می کند، جز آنکه باید؛ ذکر می گوید ولی متوجه مذکور نیست!
آیا ما در نمازمان معبود را میخوانیم؟آیا به معبود توجه داریم یا اینکه عادت کرده ایم خم و راست شویم؟؟
خوشا آنان که دائم در نمازند…..